Yine bir günü esintinin uçurduğu yaprak misali geçirmeye ramak kalmıştı.
Yavaş yavaş esrarıyla kaybolan güneş, günün biten acısıyla terk ederek gidiyordu, tıpkı bir sevgili gibi arkasına bile bakmadan.
Öylece bakmak ne kadar büyük bir sızıydı, günlerce beklenen rahmetin tecellisi gibi. Aydınlığın muştusu her gün bir adım yaklaşırken, ebediyet ölçüsünde şekillenen gönüllerin kokusu her bir taraftan gelmeye yüz tutmuşlardı.
Her birimizi küresellik adına seküler bir kimliğin müntesibi olmaya zorlayan despotik asrın cahilleri, mukallitliğin her versiyonunu piyasaya sunuyorlardı.
Beni hor görme kardeşim
Sen altınsın ben tunç muyum?
Aynı vardan var olmuşuz
Sen gümüşsün ben saç mıyım?
Ne var ise sende bende
Devamını Oku
Sen altınsın ben tunç muyum?
Aynı vardan var olmuşuz
Sen gümüşsün ben saç mıyım?
Ne var ise sende bende
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta