Öksüzlüğün yaşı yok
Kaybettinmi evin direğini,
Bel bükülür,
Baş eğilir,
Göz ağlar,
Dil susar
Sofrada boş kalır yerin
Eline bir giysi geçse,
İçinde onu görürsün
Hele herkesler de gittimi evine
Daha bir yanar,
Daha bir sıkışır yüreğin
Daha şimdiden özledim seni baba
Hemde çok özledim
Sen beni çok sevdin,
Yaşarken bunu hep dile getirdin
Son saatlerinde bile yanına beni istedin
Ama bak ben kaldım sen gittin
İki yaşında, dört yaşında değil
Bu yaşımda yaşadım öksüzlüğü ben
Bir yanım iyice çöktü sen gidince
Hani sana bir şey yapan olursa bana söyle derdin,
Herşeyden herkesten sakınırdın beni
Bir şey olsa,
Ben kime derim şimdi,
Desem duyarsın mutlaka beni
Kılıma zarar gelecek diye korkardın
Bende korkuyorum babacığım
Sensizlikten korkuyorum
Ama çare yok gittin
Bu çağın vebası kanser
Bir gülde bizden kopardı
Ama yüreğimizdeki sevgiye dokunamadı işte.
Seni seviyorum, özlüyorum, arıyorum
Nur içinde yat benim canım babacığım.
18.03.2007
Kıymet SönmezKayıt Tarihi : 2.4.2007 14:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Canım babacığım bir senedir kanserle mücadelesini 18.03.2007 günü kaybetti ve Hakkın Rahmetine kavuştu. Belki bir şiir değil yazdığım ama duygularımı paylaşmak istedim sizlerle. Sevinçler paylaştıkça çoğalır, üzüntüler paylaştıkça hafifler demişler. Bende öyle yaptım Hepinize sevgiler, saygılar, Kıymet Sönmez
Güzel de işiniz
(Geç okuduk amma)
Cenâb-ı Mevlâ'dan
sabr-ı cemil niyâz ederiz Efendim...
.
Saygılarımızla...
.
SEVGİ VE SAYGILAR.
TÜM YORUMLAR (11)