Öksüzler Şiiri - Dinmez Er

(Yitirdiğim can dostum A.Rıza Özcan'ın anısına...)

Sen bizi bırakıp gideli öksüz kaldık kadehler gibi bizlerde.
Büyüyor içimizde gün be gün dayanması güç mü güç hasretin.
Germiyan koyu gümüş duvaklı gelin olmuş uzanıyor önümüzde.
Gök gürültüsü kahkahaların yankılanmıyor sakin kıyılarında,
Sevgilin Zuhal yıldızı yakamozlanmıyor altın hareli sularında.
Parmaklarının izi Mersin limonları, yaseminler, Japon güllerinde.
Görmeliydin, boyunlarını bükmüşler narına yanıyorlar şimdi.
Çıkmayacak aklımdan asla evini Kabe gibi tavaf ettiğin gün.
Bir tevazu şampiyonuydun mağara da doğduğunu söyleyebilen.
Mangalların, ızgaraların, rakıların tadı yok sensizse bu alem,
Yılkı atlarının ardından çok zamansızdı gidişin oksüz koydun bizi,
Yükseliyor gözlerimizde yokluğun başı dumanlı dağlar misali.
Ateşlerle yandığın o, meşum gecenin uğursuz sabahında,
Son nefesini verirken mutluydun Zuhal yıldızının şefkatli kollarında.
Zor yıllar da can yoldaşın, Onur'un, Emrah'ın kendi küçük, ama,
Yüreği gani, ulu çınarlarını verdiler yanarak toprağın kara bağrına.
Gökyüzü ağlıyordu bizlerde, ağıtlarımız yüreklerimizde közlendi.
Bugün bayram, canların, sevenlerin hepimiz toplandık başucunda,
Gözlerimizde yağmur bulutları, dilimizde dualarla okuduk Ruhuna Fatiha...
Ahh, sensiz nasıl kutlayacağız bayramları bayram gibi bizler Ali Rıza!