Öksüz-yetim Şiiri - Abbas Paksoy

Doğduğunda, baba’sını görmemiş.
Ana’sını, kucaklayıp sarmamış.
Şöyle, sıcak bir köşe’ye varmamış.
Ana-Baba bilmez, öksüz- yetim’im.

Hayırseverler tutmamış, el’inden.
Allah'a isyan çıkmamış, dil’inden.
Mahrum kalmamış, zemheri yel’inden.
Ayaz’larda yatmış, öksüz- yetimim.

İlkbahar’ları, öz baba’sı bilmiş.
Yaz ay’larında, öz ana’sı gelmiş.
Ancak, sonbahar’lar da, karnı doymuş.
Tıka basa yemiş, öksüz- yetimim.

Karakış kâbus’u, çökmüş baş’ına.
Buz’lar tutmuş, bıyığına kaş’ına.
Hasret kalmış, ağustos'un taş’ına.
Sıcak yatak arar, öksüz- yetimim.

Toz’lu saç’ı, okşanmamış bir kere.
Baş’ından gitmemiş, bit ile pir'e.
İllallah demiş, üstündeki kir'e.
Sıcak su görmemiş, öksüz- yetimim.

Külhanbeyleri de, gubarıp gezer.
Toplumun düzen’i, garibi ezer.
İnan ki, insan, hayatından bezer.
Bir selam almamış, öksüz- yetimim.

Paksoy'un, hiç olmamıştır, hile’si.
Bitmek bilmez ki, yetim’in çile’si.
Asla dolmaz, el’indeki file’si.
Kocasa da, gülmez öksüz- yetimim.