Öksüz Kardelen “gönül Gelin” (3)

Bu olay için civar köylerden gelen insanlar ortalığı yatıştırdılar ve neyse ki durum daha vahim olmadan yatıştı.
Gönül’ün ablası Nuran'da olayı duyar duymaz soluğu dedesinin evinde aldı. Ağlamaktan başka bir şey de elinden gelmiyordu.
Diğer kardeşlerine sarılan ve ağlamaktan bitkin düşen Nuran ertesi gün evine geri dündü.
Köyde bir barış olmuştu ama şartlı bir barış, o yörelerde kaçan kız ya öldürülür yada evlatlıktan red edilir.
Gönül’ün annesi ve babası yoktu ki reddedilsin.
Fakat amcaları tarafından zaten ele geçseydi en ağır cezaya vurulacaktı.Güçleri sadece yetimlere yettiği aşikardı. Bir alavereyle Gönül’ü öldürecekleri kesindi lakin diğer taraf için durum pek geçerli değildi. İşin ucunda akrabalıkta vardı pekte diş bilenemiyordular, işte adet yerini bulsun veya bak kızları kaçtı sesini çıkarmadılar demesinler diye astıkları astık kestikleri kestikti sözde.
Oğlanla kız köye bir daha dönmeyecekler, sözünü alan amcalar daha sonra yatıştılar.
Bekir ile Gönül şehir de bir ev tutular, iki kafadar iki üç ay kimselere gözükmeden saklandılar.
Bekir’in şehir de olan abisi bu iki insana sahiplik yaptı.Biraz kap kaşık bir iki kilim vs. verdi. Artık küçücük bir yuvaları olmuştu, başladılar yaşamaya.
Bekir de bir iş buldu artık gönül zalim amcalarından kurtulmuştu.
Her ne kadar kardeşlerinden ayrı kalsa da, artık üzülmüyordu inanıyordu bir gün kardeşleri de kurtulacak. Aradan birkaç ay geçmişti ki
Gönül iki canlı olmuştu. Her hangi bir doktora gitmedi ama mahalle kadınlarının biri kocakarılık yapardı. Bir gün ona gitti ve hamile olduğunu öğrendi.
Bir iki gün kocasından gizledi, utancından söyleyemedi.
Üçüncü günü Bekir’e söyledi. Bekir sevincinden havalara fırladı,mutluluktan uçacaktı sanki, dokuz ay sonra Gönül doğum yaptı mahalledeki hayır sevenler bu iki insana sahip çıkmıştılar. Herkes elinden geleni yapıyordu.
Gönül öksüzdü Bekir de köye gidemediği için oda öksüz sayılırdı.
Artık üç kişi olmuştular nur topu gibi bir oğulları olmuş sevinçten ne yapacaklarını bilmeyen Gönül ile Bekir şaşkındılar.
Mevsim kıştı pek durumları iyi değildi mahalleli ne kadar yardımcı olacaktı, onlara köye de gidemiyorlar.Çocukları tam iki aylık olmuştu ama iyi bakamadıkları ve bakmaktan tecrübeleri olmadığı için bebeği fazla yaşatamadılar.
Bebek iki buçuk aylık iken öldü,İşte Gönül’ün tüm dünyası başına yıkıldı. Ağlamak zaten kaderi olmuştu.Bu iki insannın daha fazla perişan olmaması için birileri devreye girdi.
Amcalara baskı yaptılar ve köye dönmeleri için izin aldılar.Onlar masumdular, onlar gençtiler, onları anlayan yoktu.
Katı ve tutucu kurallar vardı.Feodal yapının birer kurbanları olmuştular.
Bağışlayan ve acıyan yoktu.Dünyada ilk defa sanki onlar kaçmıştı kaçmayı onlar icat etmişçesine muamele görüyordular.Her taraftan itilip kalkınıyordular.
Bekir’in ağabeyleri Gönül’ü köye getirdiler.Bekir kaldı şehirde Gönül kayın babasının evine yerleşti.
Korkudan evden dışarı çıkmıyordu.Amcaları görmesin diye bazen geceleri dışarı çıkar hava alırdı.Kardeşlerini göremiyordu.Bazen akşam üzeri denk gelseydi uzaktan bakışırdılar.
Bekir artık bu duruma fazla dayanamadı.
Bir yaş yaşını büyüttü ve askere gitti. Giderken eşi, Gönül’ü göremedi.
Bir allahaısmarladık demeden asker ocağının yolunu tuttu.
Gönül kaldı köyde, ufacık olan bu yerleşim evler bir birine çok yakındı eski usul köyde ev duvarları hep bitişikti.herkes bir birini
rahatlıkla hemen her gün görürdü lakin Gönül cezaevi mahkumu gibi içerideydi.
Dışarı çıkma gibi durumu yalnız akşamları veya gecenin geç saatlerinde olurdu.
Artık mevsim de ilkbaharın başıydı.
Bekir askerde gün sayardı gönül de köy yerinde eve kapanmıştı.
Her ikisi için de günler zor geçiyordu.
Kader mahkumları olmuştular.
İlkbaharın getirdiği güzelliklerinden, mahrumdular.çayır, çimenler o mevsimde renga renkti.
Gönül bu renklere pek yakın değildi. Uzaktan sadece bakardı.Bir gün köyde sesler yükseldi ortalık yine karışmıştı Gönül’ün küçük kaynı,
Osman ile Gönül’ün dedesi ağız münakaşasına tutuşmuştular.Araya Gönül’ün amcaları da girince ortalık iyice kızışmıştı.Bu kavga fazla büyümeden bitmişti.Gönülde pencereden dışarıya bakardı.Korkudan ölecekti, bir tarafta dedesi ve amcaları diğer tarafta kocasının kardeşleri ne yapacağını bilmiyordu susmaktan başka bir şey yapamıyordu dut yemiş bülbüle dönmüştü.
Odasına geçti ve düşünüyordu.Bir ara kafasını kaldırdı karşısında kaynı Osman’ı gördü.
Daha bu elindeki tüfek le ne yapacaksın diyemeden.
Osman tetiğe dokundu.çıkan sesle gönül yere yığıldı.Namlunun ağzından çıkan mermi Gönül’ün göğsüne isabet etmişti.
Öksüz Gönül oracıkta can verdi.Köy tam bir cehenneme dönmüştü. İnsanlar koşuşturdular, doktora götürecek zaman kalmamıştı.
Gönül’ün amcaları sevinmekten dört köşe olmuş fakat pek tepki vermiyordular.
Kalıplarına çekilmiş birer domuzu andırıyordular.Gönül’ün ablası ve küçük kardeşi, köydeki diğer iki kardeşleri Gönül’e ağlayıp ağıtlar yakıyordular.
O civarda insanlar kaderin böylesine de pes dediler.
Osman bir fırsatını bulup kaçmıştı lakin kaçmasa da kim ne yapacaktı.
Bu yetimlerin sahibi yalnız ALLAH’tı.
Gönül’ün kocası Bekir bu olayı altı ay sonra duydu.
En büyük ağabeyi Seyithan, Bekir’in ziyaretine gitti ve durumu anlattı.
Bekir de o Feodal yapının bir ferdiydi.Oda onlar gibi düşünüyordu.
Bir kazadır olmuşçasına, sesini kesti ve askerliğine devam etti mazeret izini bile almadı.
Olan Gönül’e ve diğer yetimlere olmuştu.
Hatta bu olayı Gönül’ün babasına da çok geç duyurdular.
Cezaevinde olan babanın elinden ne gelirdi zaten bu olayların sebebi o değilmiydi?
Osman bir ay sonra yakalandı cezaevine girdi.
Ne gariptir ki Adil kızının katili ile aynı cezaevinde karşılaştı.Daha sonra cezaevinin savcısı bu duruma fazla dayanamadı kendi insiyatifini kullandı ve Adil’i Bursa İmralı cezaevine gönderdi. SON