Öksüz Kalan Şiir Şiiri - Köksal Akar

Vasfi Mahir Kocatürk’e…

“Ne bir damla gözyaşı, ne yerde yaslı bir mum;
Hazin, loş odalarda ölümü sevmiyorum.
Bir çığ sesiyle nasıl inlerse bir uçurum
Benim öyle verecek kalbim son nefesini...”

...

Gittin, uzun mu uzun bir yoldan gündüz- gece
Gittin, nakşoldu adın tarihe hece hece…
Gittin, bahtına yoldaş ederek yalnızlığı
Gittin, aşılmaz oldu hasretle gönül dağı
En masum günahları yanına alıp gittin
Bu öksüz gönüllerde bir ömür kalıp gittin
Gittin, umutlarından geriye hüzün kaldı
Gidişin de gelişin
gibi sanki masaldı

Gittin, siyaha vurgun bir sevdanın ardından
Gittin, saatler durdu, geçmişe döndü zaman
Gittin, bir köyden başka bir köye gider gibi,
Gittin, “geldim ve işte gidiyorum! ” der gibi
Gittin, bahara küskün yazları telaş sardı
Gittin, son gidişinde bile yalnızlık vardı
Dünya yine o dünya, heyhat ki senden yoksun
Gitti diyorlar, yalan!
Arıyorum ya, yoksun

Gittin, ölüden önce ölüme kanmak için
Yalnızlık uykusundan bir an uyanmak için
Gittin ya mahzun yüzlü yalnızlığın şairi,
Öksüz bıraktın sana muhtaç her bir şiiri
Öksüzlük ki, anılır oldu her an, şanınla
Bilinmez ki kaç yürek kavrulur hicranınla
Gittin, geride yaslı bir şehir bırakarak
Gel desem gelemezsin,
gel desen yerin ırak

Giderken bizde kalan yanını unutmuşsun
Hicretin sevdasıyla sılaya yol tutmuşsun
Sıla ki bir yanında Peygamberler çeşmesi
Diğer yanında huri meleklerinin sesi…
Ab-ı hayat iksiri tat verirken cismine
Ben ağıt yakmaktayım dünyadaki ismine
Yokluğunda duysam da bin bir türlü inkisar
Yaslı gönlüm hüznünü
alır bağrına basar.

İlk Yayın Tarihi
(Herfene Dergisi- 2010 / Kış Sayısı)