Öksüz Çocuk! Şiiri - Bülent Aydın Nigehban

Bir yerde öksüz görsem;
İçlenirim…
Aldırmadan geçemem.
Benim başımmış gibi…
Okşasınlar isterim.

Biraz ötemde;
Dalları kurumuş yaşlı ağaç.
Altında;
Kırık, dökük iğreti sıra!
Üstünde de;
Kıvranmış, uyuyormuş gibi yapan;
Öksüz bir çocuk!
Bir eli; başının altında…
Diğeri; karnında.
Kalk dedim, duymadı.
Belli ki; çok aç!

Sen,
Uyuyormuş gibi yapan; öksüz çocuk!
Tamam…
Şimdilik uyanma hülyalarından!
Bil ki;
Şehbal açmaz bu beden…
Kanat germeden sana!
Belki; senin sadece karnın…
Benimse; “ruhum” aç!
Ve… Artık
Yalnız değilsin…
Yaşadıkça dünyalarında!