Öksüz Çocuk... Şiiri - Mustafa Arpa

Ne yetimler anladı tabutta ki diriyi,
Ne de gassanlar yıkamadı,kirletmemek için kan içindeki deriyi…
Hava,renk,yedi kat atmosfer bahtiyarlığına şahit,
‘Ağlama’ der ‘ana Allah hakkı oğlun artık şehit’.
Öksüz çocuk…Üstünde abiden kalma bolca bir gocuk…
Yetimin dilinden düşmeye namzet bir sorucuk…
‘Nene babam nereye gidiyor? ’
Baban gidiyor da gözünde ki damlaları artık kim siliyor?
Baban gidiyor omuzlarda.
‘Bu hayat çok bayattır oğul’ diyor içinde ki baba sesi.
Seni omuzlarda taşıyanlar az sonra yerin dibine,toprağın içine bırakanlar…Asla aldanma…Öksüz çocuk!
Kabristan etrafında üç-beş çınar,atadan kalma korucuk….
Ahmak zihinli biri saray yapmış toprağın üstüne,
Toprağın üstünden altındakilere ne,kime ne?
Altında çıyanların komşusu olmuşken,ölümsüzmüşken üstünde ki riya da ne?
Haa bi de tertemiz,mis gibi gül kokulu elbise,
Meyyit bile bayram sanır giydiğini bir bilse…
Çocuğun aklı karışık,bir tek ölmeden ölenler duruma alışık…
Madem böyle süslemişler babamı,
Benim gördüğüm vuslat mı,veda mı?
Garip çacuk baban şehit artık emin ellerde…
Şehitin taht,saltanatı her an müjdeli dillerde…