Bir tarlada bir ağaç öksüz kimsesiz bir tek
her dalında kurumuş hazan mevsimi yaprak
Susuzluktan bağrı yanmış ama sessiz
Güneş kavurdukça gözünden yaş ağlayarak
Seyreder kendi gölgesinde serinleyenleri
Düşünür işte budur kader dedikleri
Bir sürü sorular içinde sorular niye
Zikrine devam eder şükürler diye diye
Kendimi değil başkalarını görmeliyim
Tefekkürüm de kendim için olmamalı
Gün gelip yağan yağmurların rahmetinden
Benden önce bu rahmet onların olmalı
Kayıt Tarihi : 17.4.2025 01:21:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!