Öksüz Şiiri - Diyap Mansuroğlu

Bir kör kuyudur,
Körpe bir dokunulmamışlıktır bu yalnızlık.
Korkular, tecrübeler;
Şaşkınlıkla izlenen bir tenden daha esmer.
İstenen ne varsa artık yok,
Alınan ne varsa artık çok.
Sorular cevapsız,
Cevaplar öksüz.

Satırlara dökülen tüm duygular,
Çatlak bir bardağın acıyarak,
Seni benden alırcasına sızdırması gibi kaderi,
Dışındaki karanlığa.
Karanlık artık,
Yastıkta anbean kaybolan bir kokuyla,
Gerçeğe döndüren insanı acı acı;
Öksüzlüğe...

Hangi evrensel notanın pürüzsüzlüğü,
Hangi ilahi adaletin kararı,
Hangi aptallığın telafisi,
Nasıl zuhur eder bir adamda?
Bilmezdim,
Seni tanıyana dek.
Şimdi sen mi öksüz,
Yaradılıştan kaderiyle kalbim mi,
Bilemedim.