Öksürüklü Bu Sevda Şiiri - Sibel Bozbay

üryan kalan gecelerden geçerken
meylerin dibi derin
vuslatın sarıldığı gözler
anahtar deliğinde kalmış
el değmemiş yıldızlarda
hüzünler havalanır durur
duyarsın kaf dağının ardından sesini

yüreği dikenler çiğnerken
bıçkın ayazlar düşmüş mehtaba
uzakların dudağı nefessiz
göz çeperlerine çarpıyor anılar
yaşlar gül kurusu akıyor
şiirler çıkmaz sokaklarda kalmış
içindeki sancı yitik değil
erken ölmüş şairin ıslığı
yaklaş
korkma
yakala

kan kusarken
yarım kucaklaşmalar boğuyor
mavinin ateşli sanrılarını,
bir tutam eflatun olsa yetecek
has bahçede ki güzele

ebem kuşağında arşa çıkacak aşk
bahar yağmurlu gözler kamaşacak
oysa yokluğuna sabretmek
kuytularda alıyor canı
nefesler ağır aksak soluyor
öksürüklü bu sevda

ufukta çöreklenen siluetler
suskun yürüyor mağrur kalplerde
sisli akşamlarda kokusu kalmış tenlerin
mazisi meçhul kelamlar
dökülüyor sığırcıkların sesinden
martı üşümüş boş rıhtımda
umudun içinde mayınlar patlıyor
dalgalar eğiliyor kızıl şafaklara...

ve, şair de
bir gün
bir yerde
diye
diye
gamzesinde açılan erguvan çiçekleriyle
selamlar gönderdi düşsel sevgiliye... 04.12.2013