Oksijensizlik Şiiri - Yusuf Varol

Keskinliğin o dindirici ışıltısına dokundum dün gece
Metalik kırmızılıkta göremedim kendimi
Bulanıktı, belirsizdim yüzümü göremedim
İç çektim adın için
Ve anlayamadığım yalnızlık için
İç çektim.
Ten beyazının soğuğu gibiydim,
Yağmur yağıyordu,
ben ölüydüm.

Kuru kalan ayaklarla geceden kaldım
Ellerimin üzerinde kireç artığı, toz zerreciği
Kalem gevşiyor,
elim gevşiyor…

…harflerime bakıyorum hepsi mor
Gözlerime dokununca
mürekkep bulaşıyor parmağıma...

oksijeni unuttum,
ölüm çekiyor ciğerlerim
uçlar, uçurumlar ilksizlik
iz’lerinin çukur kaldığı sesimi aşiyan edinen gömütlerim
sevgiyi son satıra bırakıyor.
sonsuzluğun son noktası yok,
bu ebediyetin kendisi…

bir sen varsın varsın isminden öte sevilen
tek,
yanmayacaksak evreni tutuşturmak boşa değilmi.
Kalmayacaksak gidilir
Gitmeyeceksek kalmak acıdır.