ökkeş Emmi (Mektup II)

Köyler inmiş sokaklarına bir bir
Yerlisi kalmamış koca şehrin
Zapdetmişler her köşe başını
Bölüşmüşler taşını toprağını..
Taş para, toprak para, nefes para
O para da yoksullarda acı bir yara.
Hani bizim meydandaki pınar var ya
kesilmeden akar boğum boğum
kızlar helkelerle girerdi sıraya
o pınar var ya kurban olduğum
O suya hasretim Ökkeş Emmi.
Burda içtiğim suya para veriyorum
Yine de bulamıyorum o lezzeti...

Ne yoldan geçene bir selam
ne de sesleniş var
her konuştuğum kişide
bir bekleyiş var.
İşçi elbisemle üstten bakıyorlar
memur gibi giyinirsem
bey diyorlar.
Sanki elbiselerin içinde
para arıyorlar.
Aklıma hep bizim
süslü Naciye geliyor Emmi.
Demek ki o burada olsa
ona da astsolist deyip
yollarına yatacaklar...

Hani derler ya
oku da adam ol diye.
Burada binlerce genç okuyor
ama çoğu sürünüyor.
Meslek para getirmiyor Emmi
manavın duvarında mühendis diploması
sahtekarın duvarında teşekkür yazısı var.
Bize harf öğreten hocalar
pazarlarda limon satıyorlar...

Diyorsun ki şehirde kurt ne gezer?
gezer Ökkeş Emmim gezer
İstanbul'daki kurtlar
ta burdan senin izini bile sürer.
Onların sofrasında
bir lokma olsan
dişlerinden kurtulamazsın
artık olsan sofradan atılan
başka kurtlardan kaçamazsın...

Buralar bir hoş, heveslenmeye gelmez
Hevesin kursağından aşağıya heç inmez.
Burda bebeler tezek bilmez, yulaf bilmez.
Hele bizim karakaçanın,
ırmakta yunan camızın
nasıl bir şey olduğunu bilemez.
Bir bilseler köyümün tadını
tertemiz havasını
unuturlarmı yer sofrasını?
Bulgurun yanında soğana da
okkalıca vurdum mu yumruğu
onun cücüğünün tadını
camız yoğurdunun ayranını
iç babam iç, ye babam ye
Özledim be emmi sılamı..

Emme bu şehrin güzellikleri de var
Şairler yedi tepeli cennet derler.
Hele, denizinde yakamoz dedikleri
o parıltılar var ya.
Kıyısında aldım mı çayınan simidi
O sana göz kırpar sen de ona.
Merak etme emmi,
ne kadar kötü desem de
İyiliğini de yazacağım bu şehrin
sevmiyorum desem de...