Sen aramazsan arayıp sormazlar,
Ne hâlde olduğunu görüp bilmezler.
Sinek beyinli, koca kafalı insanlar,
Nuh der; Nuh Peygamber demezler...
Bayram değil seyran değil,
Eskiden çok merak ederdim. "Neden insanlar öğrendiklerini aktarmak, öğretmek yerine; tüm insanların acı çekmelerine neden olur diye..."
Ve bu sorunun cevabı çok acı oldu. Bin cahile bir akıl ne yapsın? Bir akıl bin cahili nasıl ikna etsin. Bencil cehalet duymaz, konuşturmaz, anlamaz ve sadece kendi konuşur. Ama sadece konuşur. Cahiller bilgelere kafa tutar. Cahiller bilgeleri asar keser yok eder. Bu cehalet ölene kadar bencilliğine doyamaz ve çevresinde ki herkese acı verir, hayatı zehir eder. Fakat kendini hep doğru zanneder. Çünkü cehaletin dostu cehalettir. Çünkü cehaletin kökü cehalettir. Çünkü cehalet aynadır ve kopyaları da aynıdır.
Ve bu cehaletlerin dini hocaları da vardır. Kimse kimseyi sevmez ama yolları da aynıdır. Kuşkuyu yolda aramaz. Bilgeler nezaket göstererek iyileştirmek isterken, cehalet kendisine uzatılan eli kalkar kalkmaz koparıp atar ve kendi hükmünü uygulamaya koyulur. Ve susar bilge. Konuşmaz yutar bilge. Düşünmekten filozof olur bilge. Ve sonunda delirir bilge. Bilgenin dostu çok az olur. Çünkü hakikatler cahil kişinin aynası oluverir de korkar cehalet kendini görmekten. Beyin yormaktan korkar. Kendi çıkarları için her şeyi yapar cehalet. Uydurur uydurur aldatır, öldürür cehalet.
Bilge yanar, kavrulur. Cehalet güler şükreder acımasız kişi olduğuna. Sormaz cehalet, düşünmeden konuşur cehalet. Korkmaz cehalet, merhametsizdir cehalet. Durmaz cehalet, yeri yurdu yoktur. Öğrenmek istemez cehalet, bu yüzden hep haklıdır. Bencil yetiştirilir cehalet ve hayatı boyunca bencil kalır o hep! O yüzden yetişmez merhamet. Yetişmez ve yapayalnız ölür bilgeler.
Bir umut kapladı yüreğimi
Birdenbire yayıldı her yere!
İçimde bir çığlık duyan varmı beni?
Şanslısın bu halktan yana,
İstediğini alıyorsun birkaç yalanla.
İyi görünümlü parti ve din ayağına,
Rüzgar gibi estirip süpürüyorsun düşleri.
Devenin dikeni sevmesi gibi,
Uzak tepeler bana bir umuttu,
Uzaklara erişme gayretim yol.
O dağları aşmak, engel gelmiyordu bana.
Asıl hedefim, o tepelerin ardına varınca başlayacaktı.
Çünkü hayat orada nefes alıyordu.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!