Ok ve Yay Şiiri - Filiz Angay

Önce bir yaydım, gerildim,
İnsanların yok edici hırsı,
Sevgisizliği,
Bencilliğinden...
Haykırmak istedim,
Vakit geçiyor,
Bırakın kavgayı,
Sevin birbirinizi, diye,
Ama sesim öyle cılız kaldı ki,
Savaşın gürültüsünden...
Özlemlerim, duygularım, hüzünlerim, umutlarım,
Gözyaşı oldular,
Aktılar oka,
Kurudular,
Tuz oldular.
Gerildim, gerildim, neredeyse kopacakken,
Yayın ucundaki ok oldum.
Öyle bir hızla fırladım ki,
Uçtum ormana,
Dokunarak geçtim ağaçlara,
Tuzlarım değdi onlara.
Ama hızımı durduramadılar,
Uçtum okyanuslara,
Dalgalara değerek geçtim,
Tuzlara, tuz kattım,
Yine duramadım.
Uçtum denizle ormanın birleştiği yere,
Işık kristali vurmuştu yere,
Senin ışığın...
Kristalin değdiği noktada durdum,
Bir çiçek sapına dönüştüm, ucunda tomurcuğu olan.
Doğa mesajımı atmosfere yayarak ulaştıracaktı canlılara,
Bense, ışığınla beslenerek güçlenecek,
Çiçek olup yüzümü sana döneceğim.
Bu güç sana yansıyacak,
Yayacağız güzel duyguları ışık hızıyla...