Ok Şiiri - Mustafa Kemal Erdoğan

bütün aşk kelimelerini ok haline getirip,
vurdun tam yerinden,
iyi yaptın,
bir kaç damla kan dökülecek tabi
bu kadar sevgiden....
gözlerindeki pırıltıyı seviyorum,
hiç bir elmasa değişilmeyecek kadar keskin bir parlayış o...
ahirete kadar yolu var hissettiklerimizin,
bir iki kendini bilmez depremin bizi sallaması değil sorun...
ben kalbimi de dövebilirim,
şiddet kelimelerimle....
acıtmayacak gel korkma,
ok kalsın yerinde,
şöyle sarılıp bi uzanalım kendi yıldızlarımıza....
sana hiç bir şeyi yeterli göremiyorum,
bilinen hiç bir isim de seni anlatamıyor istediğim gibi...
hangi kalemle yazı yazılmazsa,öyle tutarım kendimi...
ancak,kırıldığı zaman umutların,
bir ok daha atmaya kalkmayasın....
bu bedenin bir kalbi var
o da zaten vuruldu,
dayanamaz ikinciye....
dünya yuvarlak diyoruz da
neden denizler dökülmüyor üzerimize,
aynen o durum bizim aşkımız,
kalbimizi birbirimize verdik diyoruz da,
neden hala benim de,
senin de ellerin boş.....
yüreğine verdiğim duygularım neden görünmüyor?
ya seninkiler,
elime avucuma geçen bir şey göremedim ben...
buna rağmen sevebilmek seni,
görmediğim bir şeyi sevdim ben,
vermediğin duyguları sevdim,
her şey uçmuş
ama
şu okun acısı bir türlü geçmiyor...