Köşe başlarında duran gençlerin, anarşist tavırlarını,
Sevda türküleriyle çığırtan, gece rakı sofralarını,
Ve çakırlığında kafamın,
Karanlık sokakların sahibi, dostlarımı özledim..
Söyleyin istanbul'a küsmesin bana..
Sakince yükseliyorum bedenimden,
Özümde olan seni,
Terk ediyorum kendimden,
Serilmiş Cesedim,
Çisil, çisil süzülüyor nisan yağmurları,
Paklandım!
Bırak şimdi.. biraz yürümeliyim..
Kendimdemiyim belkide ben, ben değilim..
Hayaller oluşturuyorum hadsizce, kimsesizce,
Tüm yaşamın mimarı ben, amelesi ben..
Hem emirler savuruyorum, hem acılar içindeyim,
Sahil boyuna doğru yürümekteyim,
İçimdeki bu hayasız korku nereye gider,
Sen olmayı ver dünyamda, hayalin de yeter,
Kısacık bir ömür bu sensiz de geçer,
Yaşamaksa seni sevmek,
Kaybetmek ölümden de beter.
İndirin kaldırdığınız raflardan kitabı,
Bir bakın ne diyor Allah kelamı,
İmanınızdan sonra unuttunuz selamı,
Küfürlerinizle savundunuz islamı!
Ellerinin değdiği otobüs duraklarında bulurum kendimi,
Kent'in sessizliğinde yürüyen ayyaşların endamı,
Görkemiyle doğmuş ay ışığı,
Beni alıp götürür,
Sağımdaki kavak ağacının gölgesi,
Yaprağının sesleri ulusal aşk şarkımız,
Sonu gelmez düşüncelerimin,
Her hücre zerreciklerinde yeni, yeni,
Farklılıklar yaratırım, Kimse bilmez!
Kimse bilmez!
Nefret ve kinle kustuğum halde,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!