Oğuz Beyi Zeki'ye Ağıt Şiiri - Dursun Öz ...

oğuz beyi zeki’ye ağıt

turnalar zamanı göç başladı, ilk güzdü; sarıkeçili obasını bir telaş aldı
develerin dizi bağlı, kara kıl teke boynuzu bıçak sapı-kurt salya saldı

ve köpekler ulur, oğlaklar-kuzular tezden-zamansız meleşir oldu
başı dumanlı toros dağı yandı-bacası tüten yörük otağı boldu

ve deri maskeli şahin; son avına, çığlık çığlığa dadandı
o kara haber, öte yaka yamacında, bir ses yankılandı:

‘ah! son yörük beyimiz-fotoğrafçı zeki ölmüş diyorlar’
o bir tutam başını ve o bedenini, ılık suyla yıkıyorlar

akça yüreği, kıvırcık saçlı kızın nefesi, son naralar
şafağın saçı göğe bağlı, onu kutsal atlasa saralar

dün düşüme düşen oğuz beyi, kaba ardıçın koyu
gölgesine yaslanmıştı, tütün harmanlar-gün boyu

damdaki sırdaşımdı, sensiz göç katarı yolda kaldı
çam oluklu pınar kurudu, kınalı kayaya sinen, aldı

bolkar dağ yeli, göksu seli, bozkır’ın beli büküldü
karamanoğlu mehmet’in şakıyan tadlı dili tutuldu

sensiz bu aradan, kaç zaman geçti? bilinmez
o uğursuz 12 mart-12 eylül yarası-silinmez
mamak zindanı’ndan, sağlam dönülmez
son andı, kafesteki kuşa, tuzak kuruldu
bak can! sol gözünde kem göz izi vardı
yanan, kanayan o kitapların, yüzü soldu
rampalı çarşı’ya erkenden-zincir vuruldu
zeki’siz, zekice; bu kitapsız çağda, obruk
meke, derin karanlığın acı tuzu, taştı-doldu

semada semah dönen ‘aydınlar ocağı’ söndü
semazenler; yan yana, yana yana, zikir döndü
hu erenler, hu!.. ah! bu gün, şu yitik oğuz elinde
tek nefeslik ömür, zekice o gündü-yarındı-dündü

ah parsana! yitip giden düşler ülkesi; çalı-iğde-sille
kör memet’e eşlik eden, göçmen güzeli halıcı kızlar
şarkı söyler; kilim-kirkit şakır, hoş seda ve tatlı dille

pir ali hoş yanı-delice; zeki gitti-ben kime yanam:
“ah! şu sille’den gece geçtim, görmedim anam
ve bu dünyada, muradıma ermedim anam.”

dursun özden

(Konyalı gezgin fotoğrafçı-yazar Zeki Oğuz anısına)