Öğüt Şiiri - Oğuzhan Başkan

Ateş miğferli çocukların gözlerinden öğrendim
Çelik-çomak oynamayı
Sigara kağıdı kadar buruşmuştu yüreğim
O çocuklar ağlayınca
Bağdaş kurdum
Kulağıma ilinen bir sala
Gibiydi ağıt
Kuruldum tabi ki;
Ben de.
Her saltanata kurulan
Şehzade kadardım.
Bağdaş, o benim
Kurulma biçimim
Sülfirik asitle dolu bir dünyanın
İçine bağdaş kurup oturdum
Sadece oturdum
Musa’nın asasına yaslanıp
Doğrulmasaydım
Vurmasaydım
Asayı yere şöyle:
Sertçe
Çatlamayacaktı dünya
Ortadan ayrılıp
Sıçramıyacaktım
Asitle beraber,
Fahişelerin yüzüne

Anam “diz çök oğul! ” dedi
Ben de
Çöktüm
Damarlarımda akan
Akrep zehri olmasaydı
Çökmezdim
Çökertemezdi beni
Saltanat
Anam “oğul! ” dedi
Duruldum
Anamdan dinlediğim dua gibiydi
Bu öğüt
Şimdi anam “savaş! ” diyor. “koş! ” diyor.
“iyi vur oğul, sağlam vur, bir kez daha vur!
Bir kez daha doğrul; ha oğul, aman oğul! ”
Yüzü asitli anaların
Kucağında
Ağıtlı çocukları görünce
Anladım
Çelik-çomaktı hayat
Anam “zamanı geldi,sus oğul! ” dedi
Sustum.