Öğüt Şiiri - Oğuz Karabulut

ÖĞÜT

Ezanlar dinmez, çınlar kulağında;
Anne’nin ninnisi misal…
Ağlar senin için melekler, dua eder.
Sen ki görmezsin, taa ki alana dek,” öğüt”.

Ruhu’na vardığında, kimsesizlik.
Sen, hep sen olarak kaldığında, topyekûn.
Vardığında yanına sessizlik…
Ve dindiğinde, ezan sesleri;
Sana gelmez öğüt, sen ki öğüt dersin, “öğüt”.

Bekliler ile sürer gider hayat, sonsuza.
Başarısız oluruz yahut ki ben.
Hatalarımız ile yaşarız yahut ki ben.
Ben ki, bana muhtaç, gerek bana, daim “öğüt”.

Hiçbir zaman deme kendim.
Lakin yalandır, demek tükendim.
Huzur’un kaçar ise, dinlemek kendin
Takdir’in en büyüğüdür, kendin.
Beni benden, seni senden alana dek, “öğüt”.

Şair: Oğuz KARABULUT