Oğula Ağıt Şiiri - Seyit Burhaneddin Kekeç

Evlat yüce dağ başından kopup düşen çığ gibi
Apansızın koptun hayattan
Çığın altında kalan biz olduk...

Anan oğul der ağlar,
Bacıların gardaş der ağlar
Ya ben..?
Yan ben gözyaşlarımı kime akıtayım
Derdimi kime söyleyeyim oğul..!

Umudumdun, yarınlarımdın
Bütün geleceğim senin üzerineydi, geleceğimdin
Ne diyeyim bilmiyorum ki ne diyeyim?
Yüreğim yangınlarda
Gel gör ki dilim bu yangını anlatmaktan aciz
Hasretin yüreğimize kök saldığı bu gurbet ellerde
Yuvamızda açan saadet gülüydün
Üç kırmızıdan sonra açan
Can kırmızısıydın
Ama apansızın koptun hayattan,
Erkendi be oğul daha çok erken...

İstedikki ezan hiç susmasın üzerinden
Oyüzden memlekete defnetik
Sen şimdi gerçek memleket ahirette
Biz dünya gurbetinde
Ama can bu oğul
Seni çok özlüyorum

O buz gibi taşını yanan yüreklerimizle ısıtıyoruz
O bedenini sarmalayan
Kıskandığım, imrendiğim toprakların üzerine diktiğimiz gülleri
Kanlı gözyaşlarımızla suluyoruz
Evlat, oğul, ciğerim, ciğerparem
Seni çok özlüyorum ama sen yoksun...

Yokluğun hançer yarası gibi
Yüreğimde derinleştikçe derinleşiyor
Dayanamaz oldum oğul, dayanılmaz oldu
Elbet bir gün, elbet bir gün yanına geleceğim...

Yaratanın biçtiği ömür amma uzunmuş
Ey ecel gel diyorum
Artık yeter diyorum
Göçeyim, konayım
Ciğerpareme bir an önce kavuşayım istiyorum
Ama, aması var oğul
Kocaman bir ama
Anan, gardaşlarında olmasa
Araftayım oğul
Senle olmak cennet sensiz hayat cehennem
Arafta kaldım oğul
Ne mazardayım ne hayatta
Arada kaldım oğul arada
Ah oğul ah
Yanıyorum tütüyorum ama
Kimse görmüyor benden çıkan dumanları
Ah oğul ah...