Oğul Tadıyla Babaya Özlem

Sen,ben,annem ve kardeşlerimle
gökyüzünde yıldız kümesi,
yeryüzünde karalar ile denizlerin birlikteliğiydik babam.
Bazen karanlığı yırtan ışıktın,
Bazen sahili döven dalga,
Bazen de pencerelerimize,bahçemize,
hayatımıza esip duran
bir poyraz,bir lodostun.
Her seferinde ise bir pusulaydın tüm kaybolmuşluklarımıza.
En heybetlisinden bir dağdın zirvelerinde
güvene,umuda,yaşama ve yıldızlara dokunduğumuz.

Sen olmayınca farkettim evimizin kapısının ve tavanının olmadığını.
Yokluğunda farkettim gecemize yıldızların,
Ufuklarımıza sımsıcak bir güneşin doğmadıığını.
Farketmesek de senin göğe açtığın kanatlarının altında yazın sıcaklığında gölgelenmiş,
kışın soğuğunda iliklerimizde sıcaklık biriktirmiştik.
Yokluğunda hayata dair neyi resmetsem
hepsini de kanatarak çiziyorum.
Çünkü giderken kırılan kanatlarımdan parmaklarıma inceden inceye sızan kandı her resmime bulaşan.
Onun için yorgunum,
onun için eksik ve anlamsızım,
Onun için böyle yitiğim.

Yokluğunda eksiliyorum her gün kısacık ömrümden
Eksiliyor ve özlüyorum varlığının tüm belirtilerini
Hayatıma düşen tüm izdüşümlerini.
İçimdeki boşluğuna tüm sevinçlerim,
Sofranın baş köşesindeki yokluğuna
gözlerimle beraber tüm düşlerim takılıp yok oluyor.
Yokluğuna düştükçe daha çok özlüyorum sana ait
bizli bütün kareleri.
Sesini,sohbetini,
Şefkatini,merhametini,adaletli sevgini
Bize kalkan olan gölgeni özlüyorum.
En çok da baba olmuş oğul tadıyla
Sana doyasıya sarılmayı özlüyorum