Oğul Şiiri - Mehmet Üçok

Bin dokuz yüz seksen dört yılı eylül ayı,
Özlem ile Haktan bekledik seni OĞUL.
Hanemize eklenmişti senle bir sayı,
Dantelli zıbınla beledik seni OĞUL.

Seninle kalkar seninle yatardı annen,
Ne getireceğini şaşırırdı baban,
Sana şiirler yazardı Mustafa Deden
Ninni söyleyip evveledik seni OĞUL.

Kurban Bayramı sabahı doğdun erkenden,
Adını ne koyalım diye düşünürken,
Adı ile gelmiş yavrucuk dendi birden,
'Bayram' olarak belirledik seni OĞUL,

Sen doğunca bilsenki ne kadar sevindik,
Bizim de oğlumuz oldu diye övündük,
Kaybedince şuursuz şekilde dövündük,
Rahmana erken uğurladık seni OĞUL,

Çok ağlardın, belli ki acın, sızın vardı,
Küçük yaşta lösemi diye yazın vardı,
Sen giderken bizim evlerde hüzün vardı,
Çare için çok hırpaladık seni OĞUL,

Verende O,alanda O, sual sorulmaz,
Rabbimin emridir eller dize vurulmaz,
Kim demiş minik bebek beze sarılmaz,
Beyaz kefene sarmaladık seni OĞUL,

Her Sabi gibi sende cennetlik olursun,
Anne baba deyip arar bizi bulursun,
Şefaatçi olupta bizi yanına alırsın,
Kolay değil unutamadık seni OĞUL.