Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
merhaba orkun bey şiir okadar güzelki yüreğinize ve ellerinize sağlık diyorum sizi canı gönülden kutluyorum başarılarınızın devamını diliyorum
Sen iyi bi oğulsun..Ve oğlunda senin kadar iyi bir oğul olacak..Çünkü şiirdeki duruş öğrettiğinin belgesidir....Örf ve adetlerimize sahip çıkarak, doğruluğun ve dğrğstlüğün adını yğreğine yazdırarak, insan olmanın asilliğini anlatarak.....Bütün çocuklar bilmeli bunları..Ana babalar öğretmeli...Ezberletmeli ki insanca yaklaşımlar unutulmasın....Bu kültürümüz eskimesin, nostalji olarak kalmasın........Kutluyorum sevgili Orkun.....
Ey oğul, küpe et : sözüm sanadır,
Ettiğin her zulüm bende canadır,
Seni seven yalnız baba - anadır,
Gidip nefsi cin ni çağırma oğul,
Dünya dünya diye bağırma oğul!
_________
Yüreğinize sağlık Orkun bey. Sesleniş içten, sesleniş hakikate tisl, sesleniş gerekli...
Bu seslenişe bir kıta da ben denizden ikram olundu, kabul ediniz...
___SEVDAZAN__
bir varmış bir yokmuş’ diye başlayan
başladıktan sonra zevkle taşlayan
bir hayattayız ki; gülüp haşlayan(!)
nefsini ip diye eğirme oğul…
hep doğmalısın ki; güneşten önce
gün denen günceye inceden ince
yol alma vaktidir gidersin anca!
feyiz katarını kaçırma oğul...
büyüklerini say küçüğünü sev
en büyük düşmanın nefsin denen dev
yıkılacak bir gün dünya denen ev
vicdanından hakkı ayırma oğul…
hakk denen gerçeğe aklınla ulaş
alçağı – yükseği azminle dolaş
bir eren görürsen tozuna bulaş
sükûtu unutma ‘bağırma’ oğul…
Yesevi’nin sofrası olmalı düşün
Mevlana’yı düşün Yunus’u düşün
akıl çölündesin düşün ve taşın!
melek dururken cin çağırma oğul…
bir ney içindesin üfleniyorsun
kulaktan kulağa dinleniyorsun
duymazlarsa eğer kinleniyorsun
su görmeden paça sıyırma oğul…
akıllar akıla hiç değildir denk
akıllar akılda hep bulur ahenk
işte yolundaki taşlar ve mihenk
aklını nefsinle kemirme oğul…
bedenin; toprağın, lisanın; dilin
ahlâk’ın haktandır kırbacın elin
adaletin seninle ezelden selin
haksız güçlüyse de kayırma oğul…
misafirliğini unutma sakın
şu alemde göçler hep akın akın
ey fani dün doğdun yarın çok yakın!
bir son karşısında delirme oğul…
kaderin yayından bir ok gelirse
rüzgarları kesip bağrın delerse
yiğitliğin gider adın kalırsa
dimdik ayakta dur seğirme oğul...
Her oğula okutmak gerek, çok güzledi,HARİKASIN tek kelime ile, yüreğine sevgiler dostum..
iyi ki kaymış kalem...ortaya çıkmış bi güzel kelam..
baki selamlar..
Kalem itaatsiz olmalı ki, çağlasın aksın. Güzeldi, sevgi ve saygımla
ÇOK GÜZEL BİR ŞİİR ÇIKMİŞ.
KALEMİNİZE YÖNVEREN YÜREĞİNİZİ KUTLUYORUM.ÇOK HOŞ VE ANLAMLI BİR ŞİİR
TEM PUANLA YÜREKTEN KUTLUYOR BAŞARINIZIN DEVAMINI DİLİYORUM
Kaleminiz daim
İlhamınız bol
Her şey gönlünüzce olsun.
Sevgiyle kalın...
Ögütler mükemmel.. Olabilse eğer hayatta. İnsan geri kalmaz Allah yolunda
büyüklerini say küçüğünü sev
en büyük düşmanın nefsin denen dev
yıkılacak bir gün dünya denen ev
vicdanından hakkı ayırma oğul…
ßir fidan gibi çocuk yetiştirmek kolay değil..Öğütler Harikaydı ..ilham olan şairimizin sizin de yüreğinize saygılar:) Teşekkürler..
kaderin yayından bir ok gelirse
rüzgarları kesip bağrın delerse
yiğitliğin gider adın kalırsa
dimdik ayakta dur seğirme oğul...
Sevgili dost,can kalem.Bırak aksın akabildiğince.İhlas yüklü sevdana yol olsun kalem.Tebrik ve sevgilerimle.
Bu şiir ile ilgili 10 tane yorum bulunmakta