Öğrettin Bana Şiiri - İsmet Zeren

İnsanlık yatırılmışken bir musalla taşına
İnan saygı duymaz iken insanın naşına
İsyanını gömüp de gözlerinin yaşına
Önce insan olmayı öğrettin bana

İnsanlar koşarken bir savaştan bir savaşa
İnsanlık gidiyorken varlıktan yok oluşa
İnatla ve sabırla kapılmadan telaşa
İnsanları sevmeyi öğrettin bana

Çoğunluk mahkûm iken yokluğa yoksulluğa
Çare derken çaresiz insan kula kulluğa
Her dersinde ders verip sen bütün insanlığa
Hiç almadan vermeyi öğrettin bana

Duruyorken ufkumuzda onulmaz bir karanlık
Yalandan mutluluğu yaşıyorken insanlık
Günahsız gözlerimiz kalsın diye aydınlık
Ağlarken de gülmeyi öğrettin bana