Tebeşir Tozu Şiiri - Abbas Ünal

Gitmektir öğretmenlik.
Ülkenin en yalnız köşelerinde,
Soğuk bir mahrumiyet türküsüdür.
Yalnızken karlar üzerinde söylenir.

Tebeşir tozu,boğaz ağrısı ve çocuk sevgisidir.
Kapalı sınıflarda mavi gökyüzüleri boyar,
Yuvasından yeni çıkan yavrulara uçmayı öğretiriz.
Sırtında kırk yavrunun heyecanını taşımaktır.

Gözü,kulağı,aklı olmaktan öte,
Çocuk olmaktır öğretmenlik.
Ufak şeyleri dert edinmekte,
Büyüyünce çocuklarda ağır yaralar bırakmasın diye.

Sonra çocukların o yıllarıyla,
Mesleklerine,anne-baba olmaya giden yolda,
Harfler döşeriz yol boyu.
O harfler duvarları,sınırları aşar.
Uzun,ağır yol işçiliğidir öğretmenlik.

Ucu mala dokunan bin derdine çocukların,
Arayıp,tarayıp bir çare bulamamaktır.
Eli cebinde üst kat komşusuna karşı,
Çoğu kapı çalışı hezeyandır öğretmenlik.

Şimdi sen çocuk,
Kanatların olgunlaşıncaya,
Ve uçmak için bu kuraklıktan mavi-yeşil ovalara,
Tut sırtımdan beni bırakma.
Savaşlar ve barışlar,nefretler ve sevgiler göreceksin.
Anlattıklarımı hatırla.
Ağırlığınca düşecek,hafifleyince kalkacaksın.

Sonunda,
Beklemektir öğretmenlik.
Uzun hatıralarla dolu emeklilik yıllarında,
Bak büyümüş,kanatlanmış,uçmuşta gelmiş demektir.
Aranmaktır öğretmenlik.