Öğretmenken Şiiri - Yavuz Değirmenci

Bir umudun peşinden,vardım bir uzak yere
Memleket yollarına köprü oldum,bel oldum…
Öğretmenlik uğruna koyuldum bir sefere
Gencecik beyinlerle çağlayan bir sel oldum.

Hedefimdi her daim cahillik ile savaş
Büyük,küçük farketmez,altıya inse de yaş.
Yabancı bir lisanı öğrettim yavaş-yavaş
Körpecik yüreklerle konuşan bir dil oldum

Dediğimi anlayan,ne yazık ki çok azdı
Birleşti gözlerimiz,Tanrı’m ne güzel hazdı
Ömer gözyaşı ile feleğe mektup yazdı
Kolu kırık Şengül’e kalem oldum, el oldum…

Okula geç kalırdı öğrenci boran kışta
Meşakkatliydi yollar, yorulurdu yokuşta
Perişan hallerini, anlardım ilk bakışta
Üşüyen bedenlere;ceket oldum,şal oldum...

Daha çocuk yaşlarda sevgi şevkat görmemiş
Mutluluk bahçesine bir gün bile girmemiş
İçindeki cevherin hiç farkına varmamış
Umutsuz yüreklere tutunacak dal oldum…

Bazı kız çocukları okuldan geri kalmış
Çakırgöz Zübeyde’yi, baba çaylığa salmış
Üç-beş kuruş harçlıkla kendine defter almış
Aileyle konuşup,onunla hem hal oldum…

DEĞİRMENCİ sonunda bir çok engeli aştım.
Rize de laz uşağı Resul’le pek uğraştım…
Malatya-Yeşilyurt’ta samimi arkadaştım
Yönünü arayana, aydınlık bir yol oldum...