Öğretmenin Türküsü Şiiri - Ersal Özkan

Sürgün sevdaların
tebeşir tozunda
Kırlangıç fırtınasının savurduğu
her beş yılın sonunda yazarım en güzel şiirlerimi
Onlarca minik yüreğe veda ederken,
flu bir resim kalır ortalarında ben
eski bir yozgat hatırasında on yıl öncesinin bebeleri gülümseler
siyah önlükleriyle
şimdi kim bilir neredeler dersin
'dersini almış da ediyor ezber.' türküsünde dalarken maziye
maraşlı önderi
vanlı soneri
merak edersin
acaba nasıldırlar? diye sorarken kendine
bir balık gibi takılır oltana zaman
tozlu anadolu yollarında
ilkokulunu hatırlarsın
yolu çamur hükümet binasını
siyah çantalı sağlık memurunu
sana ilk sıkmayı getiren yarı erkek fadim kadını,
bilir misin hüseyin kardeş
doğunun en ücra köşelerinde
erittik gençlik yıllarını
savruk sevdalar türkü olup
çarparken karayel yüzümüze
bir çocuğun gözlerinde unuttuk siyah beyaz film yalnızlığını
karatahta başında dindirdik hasreti
kar yolları kapayınca çığ kabuslarında kapatıp kapıları
onlarca çocuğun gözlerinde seyrettik memleketi
tırtıl yürüyüşlerinin ürkekliğinde
koçaş dağlarına yazdım
öğrencilerimin isimlerini
bilir misin hüseyin kardeş
hocam beni hatırladın mı?
sorusunda yaşarsın ihtiyarlığı
titreyen eline sarılır
yıllar önce tuttuğun el
öperken alzheimer çaresizliğinde bakarsın gözlerine
yüzlerce isim gelir geçer aklından
öğretmen unutmalı aslında
sen hatırladın ya dersin
unutmasa dönemez ki her beş yılda bir başa
velhasıl hüseyin gardaş bir sevgi alışverişinin pazarıdır öğretmen
akşam olunca toplanır çocuk kokuları içinde
yer çekimine baş kaldıran
tohumu bekleyen
her vedada açarken güller
kervanı dağılandır öğretmen
yusuf yüzlü,
leyla bakışlı
onlarca çocuk büyür
alnına düşen her çizgide
ziller arası geçen ömrün
voltasını attığı nöbetlerinde
öğrenme yolculuğunda
elifçe bir sevadanın
son durağı sorgun
medcezir yılları
bırakırken rüzgara
unutmaya direnen öğretmenim yorgun
bilir misin hüseyin gardaş
zordur öğretmenin vedası
yağmurlar pusu kurar gözlerine
bir kurşun yalnızlığında
boşalır heybesi
yurdun dört bir yanında
öğrencilerini hatırlarsın
sana ilk okulunu gösteren muhtarı
okulun yanında köy odasından bozma evini
en zoru da yokluğa yenik düşen veremli Zeynep'i
sürgün sevdaların
tebeşir tozunda
kırlangıç fırtınasının savurduğu
her 5 yılın sonunda
saklanır ağlamaklı gözler
bavulsuz hazırlanırken yüreğim vedaya
bir mezuniyet resmi kalır
yitikliğinde öğretmen
söyler son türküsünü
'ölüm Allah'ın emri ayrılık olmasaydı.'