Öğretmenin Hikâyesi Şiiri - Saime Tavaslı

Ne iş yapacağıma karar verirken,
İnsanlığa hizmet etmekti gayem.
Sağlıkçı, hukukçu, çiftçi, öğretmen...
Gördüm hepsi değerliydi birbirinden.

Ne var ki insanlık vasfı zayıf kalınca,
Herkes dönüşebiliyordu başka varlığa!
Bu kişiler heba olup, düşünce insanlıktan,
İnsanlık da yara alıyordu bu durumdan.

Öğretmenin işi insanı yüceltmektir.
Temeli de sevgi, sabır ve bilgidir.
Herkese içlerindeki cevheri gösterip
Onu kendilerine işlettirmektir.

Benim de tam buydu idealim.
İstiyordum yücelsin sevdiklerim.
Olmamız gereken yer orasıdır.
Aksi halde alçak kalınır.

Bu kutsal göreve severek başladım.
Çocuklarla sanki bir macera yaşadım.
Yeniden keşfettim hayatı onlarla.
Sahip çıktık uygarlık mirasımıza.

Çocuklarım, ışık saçan bilgileri çok sevdiler.
Kayıp eşyalarını bulmuş gibiydiler.
Su gibi, besin gibi içlerine çektiler.
Farklı meyve veren ağaçlara döndüler.

Onları görünce bir iş başında,
İnsancıl, iyi bir eş, ana-baba...
Arka çıkarken doğrulara,
Öyle mutluluk ki, bu yeter bana.

Birde görünce canavar ruhlu insanları,
Vatan haini, cahili, hırsızları.
Soruyorum kendime; "Neden böyle oldu."?
Çünkü onlar, doğduklarında masumdu!

Yüreğim yeterince büyük olsa da,
Yazık bir çift elim var halâ.
Kaptırdım; bu yüzden onları.
Ancak içimden çıkmıyor acıları.

İstemiyorum bu acıyı bir daha yaşamak.
Herkesin görevidir; çocukları korumak.
Bizden istekleri: tek hayata bağlanmak.
Ancak mutlu çocuklar dünyaya açar kucak.