Öğretmenim ya Şiiri - Kazım Üçok

Yıllar önce, Güneydoğu Anadolu’nun bir dağ köyüne öğretmen olarak gidişimi dün gibi hatırlıyorum. Yolsuz, ışıksız, yoksul bir ağa köyü. Temizliğini öğrencilerin yaptığı, sobasını öğrencilerin yaktığı, tek öğretmenli ve tek derslikli bir okuldu gittiğim yer. O zamanlar ideallerimiz vardı, ülkülerimiz vardı. Görev yapacağımız yeri biz seçmezdik. “Türk bayrağının dalgalandığı her yerde göreve hazırız.” derdik. Görev yapmak bize yeterdi. Zorluklara ve yalnızlığımıza aldırmazdık. Tezek yanardı ocaklarında, tencerelerinde dert pişerdi. Yoksulluğuna üzülürdük ama bunun kader olmadığını da bilirdik. İnsanların sıcaklığı içimizi ısıtırdı. Akşamları erken olurdu oralarda. Gecenin karanlığına bırakırdık kendimizi. Bazen kurt seslerini dinlerdik, bazen tütün kaçakçılarının ayak seslerini. Sabahın olmasını iple çekerdik. Sabah olup zil çaldığında ise, çocukların cıvıltısı her şeye değerdi… İşte böyle bir ortamda yazdığım bir şiirimi sizlerle paylaşmak istedim.