Öğretmenim kalemim yok !

Seksenli yılarda,
Öğretmen olmaktı öğretmenlik.

Sıcağın faydalarını anlatmaktı,
Sobalı sınıflarda.
Dört kişiyi sığdırmaktı yanyana,
Maun renkli sıralara.
Yazı yazmayı öğretmekti,
Ayağı topallayan masalarda.

İpler gerip fişler asmaktı,
Sınıfın bir ucundan bir ucuna.
Kara tahtayı iyi kullanmaktı,
Matematikte kareli, türkçede çizgili.
Hayalleri renklendirmekti resim dersinde,
Mavi, beyaz ve pembe tebeşirlerle.

Tek ayak üzerinde ceza vermekti,
Uslu durmayan, çok konuşanlara.
Biraz durunca kıyamamak,
Yerine geç bir daha yapma demekti.
Elektirik yoktu, kardeşim kitabımı yırttı,
Ödevimi yapamadım, yalanına inanmaktı.

Öğretmenim kalemim yok ! Dediğinde,
Yedek kalem bulundurmaktı.
Uçlu kalemler henüz lüks,
Kurşun kalemler hep çürüktü.
Divit ve okka ile el yazısı yazmaktı,
Mürekkep dökülmüş defterlere.

Seksenli yıllarda,
Öğretmen olmaktı öğretmenlik.

Okul pikniginde, yerli malı haftasında,
Olanla olmayanı paylaştırmaktı.
Soğukta olsa, yağmurda yağsa,
23 nisanı kutlamaktı bahçede.
Balonlarla, bayraklarla sınıfı süslemekti,
Herkes süs getirsin deyip,
Çoğunu kendisi almaktı.

Erkeklerin kağıt mendil,
Kızların papatya getirmesine sevinmekti,
Öğretmenler gününde.
"Bana en iyi hediye sizin başarınız" dediğinde,
Gülerdik hep nedense.
Şimdi anlıyorum öğretmenim,
Başarısızlık her yüzüme değdiğinde.

Zordu öğretmenim çok zordu,
Zordu olmayanı anlatabilmek,
Olanla yetindirmek zordu.
Bilgilerinin önünde zorluklar,
Akıllı değildi tahtalar.
Satılıp alınırken saaflarda kitaplar,
Okumayı sevdirmek zordu öğretmenim.

Şimdi anlıyorum,
Ödevimi yapamadım bahaneleri,
Üzüyordu seni.
Öğretmenim kalemim yok, şikayetleri,
Yoruyordu seni.
O zaman görüyordun sanki,
Şimdiki halimizi.
Sen haklıydın öğretmenim,

"Öğretmenler günün kutlu olsun öğretmenim..."