Öğretmenim Ahmet Şiiri - Hüseyin Yük

Sonbahar gelirdi köyüme
Samanları mereklere,buğdayları ambara
Atları yılkı ya inekleri ahıra bırakırdık
Öğretmenler bizi harmanda yakalardı
Damı akan çatısı olmayan
Odun sıraları bile bulunmayan
Ne televizyon ne telefon ne de elektrik yoktu
Kitaplarımızı sol koltuk altımızda
Tezekleri kucağımızda
Taşırdık yüzlerce metre
Micingert te öğretmen nerde
Gelen torpil bulup kaçıyordu
Kalanda taştan evlerde yaşıyordu
Okulumuza bir çift öğretmen geldi
Karı koca öğretmen ilk kez görüyorduk
Yerleştirdiler bir köy evine
Ben ahmet öğremen ve eşi ayteni hiç unutmadım
Eşi hamileydi kar çok yağıyordu
En yakın hastahene otuz kilometre uzaktaydı
Kış geldimi yollar kapanırdı en az üç ay
Ahmet öğretmen avazı çıktığı kadar bağırıyordu
Karım doğuracak doğum sancıları başladı yetişin
Hayat arkadaşı için evladı için yaşaması
Neler vermezdiki insan
Bindirdiler kızağa ayten öğretmeni
Atları kamçıladılar şehre doğru
Yol kızağa bile yol vermiyordu
Kar boran tipi kıyamet sanki
Ayten öğretmen hayal kuruyordu
Ahhh keşke şehirde olsaydım
Hastahanede rahatça doğursaydım
Minicik yavrumu kucağıma verselerdi
Bu hayalleri düşlerken birden
Sancılandı çok aniden
Bağırıyordu derinden
Doğuruyordu beyaz karlara inat
Kapanan yollara tunç kesen gökyüzüne inat
Ahmet öğretmen kızağı durdurdu
Ayten öğretmenim doğuruyordu
Nur topu gibi bir kızı oldu
Babası bebek üşümesin diye paltoya sarıyordu sıkıca
Ayten öğretmen kan kaybından ölüyordu
Hiç bir şey yapamıyordu çaresizce ağlıyordu
AYTEN AYTEN gitmeeee
Bir öğretmen eşi ölürken
Kendiside sevgisini güvenini öldürüyordu
Bütün köylü ağıt yakıyordu
Aylarca köy öğretmensiz kaldı
Kimbilir ahmet öğretmen nerdeydi
Kızının adını ne koymuşlardı
Daha kimleri okutmuştu
Bir köyde belkide şehirde
Tüm köylerde şehirlerde öğretmenlik yapanlara
Saygıyla eğiliyorum saygılar sunuyorum
Yüreğiniz var olsun
Tüm şehitlerimize rabbimden rahmet diliyorum
Ve bu şii ri tüm öğretmenlerime armağan ediyorum