Öğretmenim Şiiri - Aslıhan Ak

İkinci bir annenin ya da babanın olacağına inanmamıştım,
Seni görünceye dek.
Gözlerinde umut, gözlerinde sevgi, gözlerinde inanç vardı hep.
Evet notlarım kırıktı, evet belki biraz haylazdım ama sen yine de benim öğretmenimdin.
Belki tembeldim, belki biraz şaşuri, belki de biraz densiz,
Ama sen yine de benim öğretmenimdin.
Boynun da ki bir flor, belki bir kravat belki bir tükenmez kalemindi bana ilham veren.
Bazen topuklu ayakkabının çıkardığı ses, bazen cep yakandaki mendilin rengi.
Önüm de bir çizgi, önümde bir pusula,
Sen bana yön verendin.
Gözlerin de annem gibi hüzünlerin, sesinde babam gibi ürkek konuşmalarımız...
Cebimde kantinci ablaya çıkışıp çıkışmayacağını dahi hesaplayamayacak kadar küçük hesaplarım vardı.
Ama bilirdim çekinmezdim.
Çünkü bilirdim hepsi benim ailemdi.
Sıralara adımızı karalardık densizlik olsun diye.
Dersi kaynattık sandık boş boş konuşarak.
Oysa sen hepsini biliyordun zaten.
Sen sevecendin, kalbimizi kırmadın, üzmedin bizi.
Biz kaynattık zannettik, oysa sen çoktan pişirmiştin bu işi.
Çok ödev veriyorsun diye kızdım sana.
Ah! yine mi sınav dedim.
Sabah kalkmamak için çeşit türlü bahaneler uydurdum.
Karnım ağrıyor dedim, başım ağrıyor...
Oysa şimdi koşa koşa gelmek isterdim sana.
Hep böyle devam eder sandım.
Bugün de yarın da...
Ama olmadı hiç.
Sen yoktun.
Silgisini arakladığım Ahmet yoktu, kaleminin ucunu kırdığım Elif yoktu...
Sınıfın en çok konuşanı diye adını yazdığım Ali yoktu artık.
Ayrılığı daha çocuk yaşta yüklemişlerdi omuzlarımıza.
Daha ayrılığın ne olduğunu bilmeden.
Keşke hep kırık olsaydı notlarım,
Keşke sınıfın en densizi yine hep ben olsaydım,
Ve keşke hep sen olsaydın öğretmenim.