Öğretmenim Şiiri - Hüseyin Özkaynakçı

Yeni doğmuş Ay’ın görünüşünde,
Ufkumdan nur gibi ak öğretmenim.
Artık kıvrandığın yeter düşünde,
Tohumlar saçmaya kalk öğretmenim.

Zil sesiyle süzülürsün içeri.
Bir selamla silip mesafeleri,
Temiz zihnimizden kov geceleri,
Berrak ışığını yak öğretmenim.

Kirden arındırır alnındaki ter,
“Vursan çiçek açar, öpsen kuş öter.”
Söz, değişeceğim, üzülme yeter,
Pak yarınlarıma, bak öğretmenim

Müşfik bakışların açar içimi,
Tatlı öğütlerin kaplar zihnimi,
Seni başka yerde arıyor kimi,
Saçlarına güller tak öğretmenim.

Derdin çoktur belli, yüreğin ağlar,
O bakışlarına yağmadı hiç kar,
Her öğretmenin bir öğretmeni var,
Körpe fidanları dik öğretmenim.

Tesbih tesbih yağan yağmur ol bana,
Hamlığı pişiren tandır ol bana,
Bengisu fışkıran pınar ol bana,
Gönlüm doyuncaya dek öğretmenim.

Uygun zamanında bastın tetiğe,
Suyu kıvamında verdin çeliğe,
Sevgi aşılarsın hoyrat çiçeğe,
Hasatta verimin çok öğretmenim.

Gönül defterimde başkadır yerin,
Ortak oldu hayatıma gözlerin,
Işık kattı düşünceme sözlerin,
Emeğine paha yok öğretmenim.

Hatırana şimdi günler adadım,
Çaresizliğimde seni aradım,
Bir eylül gününde gel adım adım,
Sevinçle kürsüye çık öğretmenim.