Öğretmenim! Şiiri - Saffet Çakır

Öğretmen değilim;
Öğretmeni ayak sesinden tanırım.
Öyle ki bana bir kelime öğreteni
Öğretmenim sanırım.
Ben en çok anamdan, babamdan
Bir de öğretmenimden utanırım.
Öğretmenim başını okşasa birinin
Kıskanırım, kıskanırım…

Tutunurum hayata, gonca misali
Bahar kokan her kelimesiyle...
Ab-ı hayat misali damlar yüreğime
O bilge, o buğulu sesiyle.
Kışları mı bahara döndürür
Meltem misali nefesiyle…

Ah, sevgili öğretmenim!
Yüklenmişsin hayatın yükünü,
Kurutmuşsun cehaletin kökünü.
Bahar damlası sözlerin aklıma akar
İlmin ışığı karanlıkları yakar.
Sen yanımdayken güneş aramam
Işığımı kessen, bir menzile varamam.

Güneş toplarım her gün senin ile
İlmin ışığı yandı Asr-ı saadet’te bile
Tebeşir tozuna hasret mevsimler
Kutsaldır bu yolda çekilen çile
Dikenler sustu da boyun eğdi güle.

Ah, sevgili öğretmenim!
İnsanlık dalmasın diye uykuya
Her sabah gülüşlerini sen döktün suya...
Katre'sinde umman saklı ilim sendedir
Çağları aydınlatan bilim sendedir.
Anam oldun, babam oldun, yaran oldun
Gerçek tabibim, her yaramı saran oldun.

Ah! tebeşir tozunda saklı baharlar!
Kalem düşse gölgeme kanım damlar.
Öğretmenini bilmeyen ne bilir ilmi, irfanı
Ancak ‘Oku!’ emrini bilen yiğitler anlar.

Ah, sevgili öğretmenim!
Yüklenmişsin hayatın yükünü.
Kurutmuşsun cehaletin kökünü.
İnsanlık dalmasın diye uykuya
Her sabah gülüşlerini sen döktün suya
Sayende, ay parlak, gök mavi,
Denizler berrak, insanlık kavi.
Gündüzüm de güneş, gecemde aysın
Bırak yüceliğini yıldızlar saysın!