Öğretmenim Şiiri - Aslı Işık

Adını öğrendim önce,
Minicik ellerimi
Avuç içlerinde ısıtırken,
Dışardaki soğuğun
Üşütmeye yetmeyeceğini de...

Özlemeyi öğrendim sonra,
Hafta başını iple çekmeyi,
Her hafta sonunda
Beklemeyi,sabretmeyi öğrendim.
Her sabah elimde çiçekle
Koşarken sana
Sen de bekler miydin beni öğretmenim?

En bitmez sandığım acıların,
Ağrıların,
Ufacık bir dokunuşla geçivereceğini,
Yalanın en doğurgan ana,
Küfrün kendine saygısızlık,
Paylaşmanın en büyük değer olduğunu,
Kavganın sevgisizlikten doğduğunu
Sen öğrettin bana.

Korkardım gökgürültüsünden.
'Korkma' derdin 'burdayım'
Başlardın anlatmaya bulutların çarpışmasını.
Ben sanırdım ki sen korkusuzsun,
Biz yokken,yalnızken,
Sen de mi korkardın öğretmenim?

En sevdiğim
Annem ve sensin demiştim bir gün
Hatırlıyor musun?
Belki babamın yokluğundan
Seni onun yerine koyup
Seni babam gibi sevmiştim.

Çözülmez dert yok derdin,
Her derdime çare buldun.
Seviyorsam şimdi okumayı,
Meraklıysam dünyanın binbir türlü haline,
Artık kendim çare buluyorsam derdime
Senin sayende öğretmenim.

Okula ilk geldiğim gün
Bana seni gösterdiler.
İşte sana o öğretecek
'Abece'yi dediler...
Oysa ben senden
A ile adaleti,
B ile barışı,
C ile cesareti öğrendim
Bunu hiç bilmediler.

Üzgün olduğumda sırtımı sıvazlarken,
Korktuğumda avaz avaz ağlarken,
Üşüdüğümde sevginle sarıp ısıtırken
Dostluğu öğrendim senden gizlice
Senin haberin bile yokken...

Çözülmez dert yok derdin,
Her derdime çare buldun,
Açsam karnımı doyurdun,
Üzgünsem tesellim oldun.Hem artık eskisi gibi
Korkmuyorum da gökgürültüsünden!
Bulutlar çarpışsın dursun..

Peki ya şimdi öğretmenim
Biliyorsan bunu da söyle,
Peki ya şimdi
Gülümseyerek girdiğin yaşamımdan
Sessizce çıkıp giderken
İçimde bıraktığın boşluğun...
Şimdi bunu nasıl doldururum? ..

18 Kasım 2008
İZMİR