Öğretmenim Şiiri - Özgür Koçkar

ÖĞRETMENİM

Seni öyle sevdim, öyle sevdim ki!
Bilmedim batan acılarımı, görmedim göz yaşlarımı.
Tutamadım feryadımı, ağladım yıllar yılı.
O söyleyemediğim seni, seni senden çok sevdiğimi.
Ve içim acıdı, ağladım. Kanadım günlerce.
Umutsuz halime, kazanmadan yitirmişliğime.
Tutamadığım zamanıma ağladım.
Ama biliyorum var hala, var bir yerlerde ümit.
Hala aynı, eskitmedi yıllar sevdamı
İnançlıyım vuslata, dargınım birazda.
Beklemeye razıyım bir ömür daha.
Hayat hayat dediğin ne ki gülüm.
Hiç değişir miyim sanıyorsun?
Hiç değişir miyim senli geçen tek saniyeyi,
Sensiz geçen bir ömre. Gülüm bilmezsin…
Neleri koydum yüreğime, neler koptu gitti içimden.
Neler eksildi kapılıp gitti ardından.
Neleri yitirdim, nelere yıkıldım.
Ve bana sen öğrettin o yarı tanrısal,
Ta o mistik bakışlarının ardındaki aşkını.
Sen hatırlattın bana gençliğimi.
Geçmişimi, tutsaklığımı sana.
Bana sen gösterdin aşkı, sevdayı.
Sen tattırdın mutlulukların en yücesini.
Bana sen öğrettin gönlümün alfabesini.
Değil bin yıl, ebedi mahşerde kölen olurum.
Bahtın daim; ömrüm, ömrün kadar olsun öğretmenim.