Öğretmenim Şiiri - Taki Örs

Ben, ilkokul üçüncü sınıfta okuyan
çiftçi bir öğrencindim.
Şafak atmadan kalkardım.
Önce tarlaya,
oradan okula,
okuldan tarlaya,
tarladan karanlıklar iyice çökünce,
üstü toprak olan taştan evimize
işten-güçten yorgun dönerdim.
Sen öğretmen değildin öğretmenim

Gaz lambası çoğu kez lükstü,
idare lambasının mum gibi ışığında
ders çalışırdım.
Tahta kapımız
üzerindeki zincirle dövülürdü ürkek, ürkek
anlardım, çoğu kez sen gelirdin.
Sen öğretmen değildin öğretmenim

Tarlalar sürülmek, biçilmek isterdi
ve sulanmak isterdi çayırlar, yoncalar,
buğdaylar, arpalar, çavdarlar.
Köylüydük, fakirdik,
okul zili çalmadan her sabah
mutlaka okulumda olurdum.
Sen öğretmen değildin öğretmenim

Ayağımda yırtık cızlavut ayakkabılar,
üst baş perişan,
omzumda küreğim,
koltuk altımda naylon poşete sarılı
yaprakları buruş, buruş
toprak kokan defterim.
Sen öğretmen değildin öğretmenim

Yoktu kitabım,
terlikten koparılan bir parçaydı silgim,
küçücüktü kalemim,
yarım jiletti kalem açacağım,
kara önlüğüm, beyaz yakam perişan.
Ve sen hep kapıda beklerdin beni ağlamaklı,
sorardım çocuk aklı,
sen derdin gözlerime kolonya kaçtı.
Sen öğretmen değildin öğretmenim

Okul bitiminde nenem,
bazen de annem
bir çift öküzümüz koşulu kağnı arabası
yada karasabanla,
elinde azık,
sırtında çoğu kez bir torba ekilecek tohum
okulun bahçesinde beklerdi.
ben okulumuzun karşısındaki tarlaya,
tarla sürmeye giderken,
sen yine öyle ağlamaklı bakardın,
kolonyadan derdim çocuk aklı.
Sen öğretmen değildin öğretmenim

Bir gün karasabanla çift sürerken,
sen okulumuzun karşısındaki
tarlamıza geldin.
Toprağı sürmek zordu,
ve karasaban bir çocuğa çoktu.
Sen öğretmen değildin öğretmenim

Sen bana karasabanla çift sürmeyi öğret,
bende karşılığında sana ek ders vereyim,
arda akşamları gelip benimle kalırsan;
bende sıkılmam,
hem birlikte derste çalışırız,
bir yatakta veririm,
lüks lambamı da
kolonyada cabası.
Bak bunlarda senin dedin;
gerisini diyemedin ağladın.
Baktım
bir kitap,
bütün iki kurşun kalem, biri kırmızı
yumuşacık, gerçek bir silgi,
gerçek bir kalem açacağı.
Gerisini diyemedin benimle ağladın.
Anladım öğretmenim, o an anladım.
Ağladım.
Kolonyadan değildi ağlamaklı bakışların,
ağladım.
Sen öğretmen değildin öğretmenim.
Öğretmenim demek çok az kalır,
hangi emeklerini derim…
Olağanca sevgimle, hürmetle, ellerinden öperim