Öğretmenim Şiiri - Halil Gürkan

ÖĞRETMENİM

Henüz yedinci yaşın aydınlanan yazında,
Işık ışık gönlüme girendin öğretmenim.
Titrerken cehaletin dinmeyen ayazında,
Şefkatinle ruhumu sarandın öğretmenim.

“Oku “ emri izinde alfabeyi okuttun,
Kademli tezgahında ilim, irfan dokuttun,
Konuşmayan dilimi bülbül ettin, şakıttın,
Ol fidana can suyu verendin öğretmenim.

Kulak verdin kalbimin kanat çırpışına sen,
Derin mana yükledin gözün bakışına sen,
Yön gösterdin zamanın durmaz akışına sen,
Bilgiyi ilmek ilmek örendin öğretmenim.

Cehaletin karşında amansız bir cenk verdin,
Yoğurup hamurumu şekil verdin, renk verdin,
O minicik dünyama kutlu bir ahenk verdin,
Bu günleri o günden görendin öğretmenim.

Belli ki imanından yüklenmişsin o nuru,
Şahittir bu duruma gözlerinin süruru,
Elbet sana borçluyum yaşadığım huzuru,
Hakk yolunda kendini yorandın öğretmenim.

Dört bir yandan kuşattı beni bilgi denizin,
Benim yaptıklarımla yarına yansır izin,
İster yüksel semaya, ister yeryüzüne in,
Bence cennet sırrına erendin öğretmenim.

Halil GÜRKAN