Öğretmenim Şiiri - İhsan Bozkuş

Toprak damlı evlerin
titrek çıra alevinin karartısında
saklı bir başlangıç ömrümüz
Dünyanın bir ucu
arka penceremizde görünen dağın zirvesi
Diğer ucu
kapıda görünen dağın ardı
Kalabalığa hiç tanık olmadan
yalnızlıktan üşürmü insan
Mahçup bir bakışın çığlığında sessizliğim
Yüreğimde iki dağın arasına sığacak kadar
sözcük varken,
merhabanın ardında söyleneceklere
dilimin dilsizliği,kekeme bir yutkunuş olur

Anneme ilk özlemin adıydı
sana gelmek
Islak yanaklarımı silen dokunuşların
sana akan sevgi nehrinin pınarı oldu
Yetimliğin son bulduğu durak
Bize inandığın için bizimleydin
Biz sana inandığımız için zirvelerde
Annemin durgun ve yenik bakışların
sözcüsü oldun
Keşke dediği tüm keşkelerin kapısına
anahtar
Toprağın asilliğini simgeleyen çiçeklerden saydın
Pas tutmayan yüreğini makas yapıp Bahçıvan oldun
Değdiğin her çiçek soylu baharlar
Soylu baharlar,vefalı kelebekleri
Vefalı kelebekler,mavi kanatlı kuşları
Mavi kanatlı kuşlar,gülüşlü soluklar doğurdu
İyiye dair her şeylerin mimarı
Öğretmenim
Sen güneşin payıma düşen yanısın

Öğretmenim
Mahsumluğa kurşun sıkanları
Vicdanlarından bihaber olanları
Canları acıtan çiyanları
Aydınlığı gölgeleyip
Karanlıktan doyanları
Çapulcuyu,huysuzu
ve ömrü lekeleyen
Cehaleti sana şikayet ediyorum

Baharları yaşamamız adına
kışları sırtladınız
Uçuşama kanat olduğun bulutlarda
yüreğinin göğüne tutunmaya çalışıyorum
Bütün aydınlık sabahlara
Gözlerimi sana yumduğum için
karabasansız uyandım