Öğretmenim Şiiri - İzzettin Akyapı

Kırdın kalemi öğretmenim

Ne güzel öğretiyordun yaşamayı

Her gün biraz daha okumak istiyordum delice

Sevgiyi, mutluluğu umudu doldurup çantama

Koşuyordum sınıfa hayrandım sana

Teneffüsüm dersim evimdin öğretmenim

Parçaladım telefonumu öğretmenim

Sınıftan attığını söyledi bana

Ben okumak için bu kadar uğraşırken

Herkesle kaderimle savaşırken

Siliverdin bir çırpıda öğretmenim

Sözlerin kanatlarım yüzün ışığımken

Yoksun artık öğretmenim

Uçmaya o kadar alıştım ki

Kanatsız ne yaparım öğretmenim

Yüzünle dolaşırken yaşam koridorunda

Bastonla ne kadar yol alabilirim ki

Işıksız ne yaparım öğretmenim

Oysa okumuştun dosyamı

Bilerek almıştın sınıfına

Şimdi bahane neden dosya öğretmenim

Kırdın kalemi öğretmenim

Yalvarmayacağım sana çünkü boşuna

Güvensizlik yükünü yüklemişsin sırtıma

Ne kadar doğru konuşsam da

Güvenmiyorsun ki öğretmenim

Parmak kaldırmayacağım

Sevgiyi anlatmayacağım sana

Duymayacaksın sözlerimi

Geçmeyeceğim okulun yanından

Görmeyeceksin beni

Sevgi, mutluluk, umut dolu çantam sende kalsın

Tüm isteklerini yerine getireceğim

Sen üzülme kaygılanma öğretmenim

Sağladığım kolaylığa gösterdiğim anlayışa

Teşekkür etmişsin öğretmenim

Benden başka herkesi mutlu

Sadece beni üzdüğün için

Ben teşekkür ederim öğretmenim

Son kez yazmadığım için kızmışsın

Kalemime sözüm var elveda yazamam öğretmenim

Hücrelerimin kağıt

Mürekkebi kan olan

Kalemimi kırdın öğretmenim

Ellerine kına mı süreyim öğretmenim

Yaparım yine de yeter ki

Sen gülümse gülümse öğretmenim