Ögretmenim Şiiri - Zeki Yıldız

Hiç yikilmadim hocam,
Siyah önlüklü laylon pabuçumla,
Yamali pantolonumla çiktim huzuruna yillarca,
Hiç üzülmedim hocam
Belki sansimaydi ama
O beyaz kalemlerin bir son ucu tutardi hep,
Kirmizi kalemi taniyamadim,
Lüksmüydü o zaman acep,
Geceleri sik sik elektirik kesilirdi,
Duvardaki gazli lambada,
Anilarimdan alir nasibini,
Sabahin ilk isigi ile baslardi maraton,
Derenin karsisinda yokusa kurulmustu
o güzel mektep.
Ben dersimi kuzulari otlattigim merada
tamamlardim Hep,
Arada kavalla teneffüs misali izin verirdim kendime,
Kitaplarimda kaplik yoktu
Zaten bana ait hiç kitabim olmadi ki,
Okulu bitmis abilerim ablalarim verirdi,
O okuma hevesi ile yenisini almis kadar,
Sevinirdim çosardi yüregim,
Ilk okudugum gazete kaplik niyetine kullandigim,Gazetelerdendi,
O mahrum birakilmis güzel köyde,
Yokluk kimsenin umrunda degildi,
Paraya önem verilmiyordu,
Çünkü orda hayatin tarladaki mahsulle akacagina,
Inaniyordu insanim yetiyorduda.
Zaman degisecek diyordun hocam,
Bu kadar degisecegini kimbilir belki sen bile
Tahmin edemiyordun.
Nasihatlarin bir vasiyet olmustu bende,
Bahsettigin yokusu astim hocam,
Sen emekli oldun ama bayragi ben teslim aldim,
Simdi ben nasihat verecegim,
Umut vaad eden yarinlarin gençligine,
Bu cennet vatanin en ucra kösesinde,
Unutulmus bir köy okulunda,
Evet hocam bu gün banada çicek gelecek,
Takildim ister istemez eski yillara,
Ögretmenler gününüz kutlu olsun Hocam,
Hatirlarsiniz 401 zeki HOCAM