Öğretmenim Şiiri - Emin Nadir

Sarı saman kağıdındandı;
Matematik defterim.
Bir silgi bir sınıfı idare ederdi.
Sen beş sınıfı öğretmenim.
Açmazdık çabuk bitmesin diye,
Kalın kalın yazardı kara kalem.
Sen kara tahta başında,beyaz tebeşirle
Atatürk gibi yazardın öğretmenim.

İnandırmıştın bizi gözlediğine
Kürsü üstündeki resmin.
Kaşları çatıktı çalışmadığımız zaman.
Sorularını bildiğimde
Atatürk bana göz kırpar;
'Aferin'derdi.

Bin dereden su getirmiştin.
Son sınıfta imtihanlara götürmek için bizi.
İlk kez o zaman gördüm'Yaşadığımız İli'
Ne çabuk gelmişti.
Okulun son günü,son zili.
Bize orak,sap,saman
Hayvan otlatmaktı yaz tatili.

Postacı mektup vermiş muhtara
Babama verilmek üzere.
İadeli,taahütlü,
Resmi pullu, mühürlü
Babamın gözlerinde korku.

Muhtar şöyle bir göz geçirdi.
Jandarma mı.vergi mi?
Hayatında bir kez mahkemeye götürmüşler celpli.
Şahit yazmışlar tarla davasından.
Korkardı kanundan cezadan.

'Çocuk öğretmen okulunu kazanmış gözün aydı'
Deyiverdi muhtar.Okumaya devam ediyordu;
'Beş fotoğraf,nüfus cüzdanı.........
Falan güne kadar kaydı...........'
Babamın gözlerinde korkunun yerinde şimdi kaygı.

Babama adam lazımdı.
Tam eli iş tutacakken......
Anlamıştım salmayacak.
Sana koştum nefes nefese,
Kalbim yerinden fırlayacak.
Anlattım çabucak..
Gözlerine bakarak sordum,
Öğretmenim şimdi ne olacak?

Senin gözlerindeki umut,
Babamın kaygılarından büyüktü.
Umut ön vermedi kaygıya.
Birkaç parça eşya,bir eski bavul.
Göz açıp kapayana kadar bitti okul.

İlk görev yerim bir köy okulu.
Ne elektiriği var,ne de yolu.
Tahta başında ben.
Kürsü üzerinde aynı resim.
Şimdi umudun nöbeti bende öğretmenim.
Gözleri üstümüzde BAŞÖĞRETMENİN.

18/11/2006