Öğretmene Saygı Şiiri - Nevzat Dağlı

Öğretmene söven, vuran utansın,
Dişini sabırla sıkıyor onlar.
O’nu ezen, O’nu kıran utansın,
Kara cehaleti yıkıyor onlar.

Aydınlatmak için yanıyor iken,
Seni insan diye tanıyor iken;
Öğrenen saldırmaz sanıyor iken,
Neden acıları çekiyor onlar.

Atatürk fikrini yaymak isterler,
En öne bilimi koymak isterler.
Hak, hukuk, adalet saymak isterler,
Bilim meşalesi yakıyor onlar.

Başöğretmen bilir O Atatürk’ü,
Amacı, çabası yüceltmek Türk’ü.
Barış, sevgi için öğretir türkü,
Kardeşlik sesiyle şakıyor onlar.

Ülkenin doğusu, batısındalar,
Bayrakla vatanın çatısındalar.
Güçlükler çekmenin katısındalar.
Halk için emekler döküyor onlar.

Yücelir hep çocuk kaldıklarında,
Gençleşir gençliği bulduklarında;
Bir anne, bir baba olduklarında,
Bilinçten yüreğe akıyor onlar.

Öğretmen bilimin yolundan gider,
İnsan için ulvi bir amaç güder.
Meslek kazandırır, terbiye eder,
Liyakat rozeti takıyor onlar.

'İrfan Ordusu'nda yara sarılsın,
Öğretmen ezenden hesap sorulsun.
Ne kurşun sıkılsın, ne cop vurulsun,
Herkese sevgiyle bakıyor onlar.

Öğretmene saygı gönül borcumuz,
Bilgi kalemizdir, sevgi burcumuz.
Onlarla karılır yapı harcımız.
İnsanı bilgiyle dokuyor onlar.

Devlet öğretmene olmasın hasım.
Kalmasın üzüntüm, tükensin yasım.
Bilinç günü olsun 24 Kasım,
Bilgi tohumunu ekiyor onlar.

Nevzat öğretmendir, duyun sözünü,
Öğretmek sevdası sarmış özünü.
Öğretmen cahile diker gözünü,
Tatlı sözle kulak büküyor onlar.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat