Öğretmen Zirve Yolunda Şiiri - İbrahim Cuma

Biz sevdayı, yüreğimize eklemeyi değil;
Yüreğimizi sevda pınarı yapmayı yeğledik.
Körelmiş beyinleri,sirkeyle saklamayı değil;
Uygarlığın zirvesini kapmayı yeğledik.

Çakmak çakmak gözler aydınlattı yolumuzu.
Yürüdük aydınlık yarınlara hasretle.
Esaret tepeledik yolda nefretle,
Cehalet erittik ayaklarımızın altında...

Bazısı ulaştı amacına körpe dimağların,
Bazısı yanlış yolları seçti.
Bazısı tırmandı tırnaklarıyla zirveye...
Onlarla birlikte yolumuz, zirve yolundan geçti…

Bir elimizde,
Cumhuriyet fidanlarının tohumu;
Bir elimizde,
Çağdaş uygarlığın eğitim güneşi…
Yarınlara attık tohumlarımızı bir elimizden,
Bir elimizde ışık;
Sevda suyu verdik gönlümüzden…

Sevda suyu çamur oldu,
Aktı bazen kör kuyulara...
Hamur oldu bazen.,
Açlara aş oldu.
Karanlığa çakmak,
Zalimlere tokmak oldu...
Irgat sofralarına ekmek oldu.

Bilime ırgatlık ederek
Diktik başımızı ufuklara…
Sonsuzluğun son noktasını
Hedef bilerek yaşadık.
Aydınlığı hedef gösterip
Umut bağladık körpe dimağlara...
Yarınlar sizindir dedik.
Taşıyın bizi aydınlık yarınlara…