Öğretmen Öğüdü Şiiri - Osman Bulut

ÖĞRETMEN ÖĞÜDÜ
Küçücüktüm sağ elime bir kalem,
Tutuşturdun güzel güzel yaz dedin.
O günden bu güne dur durak bilmem,
Besbelli iğneyle kuyu kaz dedin.

Bu gün gelmiş isem az çok hizaya,
Borçluyum attığın güçlü imzaya
Her birisi işlenmiş hafızaya,
O vakitler nice güzel söz dedin.

Sapı ol da bir çekicin, keserin,
Duvarına hayrın olsun Hisar’ın.
Yoksa göze görünür bir eserin,
Ömür yanıp giden boş bir poz dedin.

Hep sen ektin, ben topladım ürünü,
Sayende kazançla savdım her günü.
Nerede bir “kötü” görsen üstünü,
“İyi”nin altını kalın çiz dedin.

Olma sakın kendine karşı cimri,
İlme harca gitsin üç günlük ömrü.
En Yüce Makamdan gelen ilk emri,
Düşün taşın aklında bir süz dedin.

O’nda ruh huzuru, can emniyeti,
Mutluluğa vesile her ayeti,
İstiyorsan ebedi saadeti,
Aklından çıkmasın otuz cüz dedin.

Demiştin ya yerden kaldır kafayı,
Dik tutarım elli yıldır kafayı.
İlmin deryasına daldır kafayı,
Biraz da derinde dolaş, yüz dedin.

Çalıştıkça beyin artar ziyası,
Aydınlanır insanın iç dünyası.
Olacaksan şu dünyanın kahyası,
Koca bir yaz çalıp durma saz dedin.

Gam değil menzile ulaş ulaşma,
Yeter ki lekeye, kire bulaşma.
Kendi etrafında dönüp dolaşma,
Farkı fark et her tarafı gez dedin.

Yıllar eğip bükmeden şu belini,
Enerjiye çevir gençlik yelini.
Korkak, ürkek alıştırma elini,
Atomu parçala, dağıt, boz dedin.

Uçurmaz insanı makamı, işi
Şeyhi böyle tavlar cahil dervişi.
Balonla eşdeğer havalı kişi,
Özgül ağırlığı hayli az dedin.

Okuyup yazsan da kırk kamyon kitap,
Bunlardan birine olma muhatap.
Sükuttur cahile en güzel cevap,
Ne ağız yor, ne kendini üz dedin.

Gurur, kibir kalbi kaplayan kurum,
Dahası İblis’e özgü bir durum.
Yalanın önü dik, sonu uçurum
Yalnız hakikatin yolu düz dedin.

Demeyiz bu kaya, bu dağ kazılmaz,
Toprak çorak çıkar moral bozulmaz.
Yaşanılır; anlatılmaz, yazılmaz
Bu görevden aldığımız haz dedin.

Osman işin içinde kaç senedir,
Eksiğim çok diyen kırk düzinedir.
Samimiyet, sabır, mutluluk nedir,
Öğretirken öğreniriz biz dedin.