Benim kimsem yoktu öğretmenim.
Minicik yüreğimde hiç bilmediğim şarkılar;
Anlatırdı bana hayatı ve hayatın acımasızlığını.
Ben çaresizlikle yıpranırken sahipsizdim öğretmenim.
Ellerimde yaşam çırpınırken bir kuş gibi,
Sen girdin umutsuz bildiğim hayatıma.
Yaşamı, sevebilmeyi öğrettin bana.
Şu güneşin batınca,
Tekrar doğacağını hatırlattın.
Şimdi sevgi dağıtıyorum,
Sevgi kelebeklerime.
Küçük bir köy okulunda.
Ve dünyada banada yer olduğunu.
Hayata karşı oynuyordum,
Ve kazandım sonunda.
Herşeye rağmen mücadele etmeyi,sabretmeyi,
Öğretirdin ya bana …
Yeminim olsun bırakmadım öğütlerini ömrüm boyunca.
Kayıt Tarihi : 3.11.2008 16:57:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Şair Gülyeter](https://www.antoloji.com/i/siir/2008/11/03/ogretmen-95.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!