Öğretmen Şiiri - Cihat Şahin

Öğreten insana denmez “öğretmen! ”
Yıllarca bizlere, ders veren sensin
Öğrettin bizlere müspet ilim sen
Bizleri çok yönde, adam edensin

Güvendik biz sana, babamız gibi
Sığındık sinene, anamız gibi
Bir hami biliyor, seni her sabi
Bunca kuzuya gıda verensin

Sabahın köründe, gelir yavrular
Kanadın altında, binler yavru var
Muallim olursun akşama kadar
Kol ve kanadı daim gerensin

Babamız bakamaz bize sen kadar
Anamız sevemez, sevdiğin kadar
O müşfik kalbin biz için atar
Sen bizler için sevgi derensin

Himmetin gayretin bizler içindir
Feragat, meşakkat, millet içindir
Bizleri çok sevmek, suçsa suçundur
Karanlık akıla nur gönderensin

İlk emri “okudur! ” malum halik’ın
Sen tuttun elinden, ilme salikin
Dersini ismiyle, versen malikin
Nebiyle cennete ilk girenlerdensin

En büyük muallim bilirsin resul
İnsanlık onunla olmuştu hâsıl
Doldurdu âlemi, nur ile nasıl
O nurdan bizlere, ders verenlerdensin

“Efendim” derdik, bizler sizlere
Saygıyla bakardık müşfik yüzlere
Titreme gelirdi havftan dizlere
Bizlere edebi öğretenlerdensin

Halik’ı ders verdin, ilimle bize
Kulluğu öğrettin hilimle bize
Minnetler şükranlar az gelir size
Cennetin yolunu gösterenlerdensin

“Öğretmen” diyenler sevmiyor seni
Adın “hocaydı” bu tabir yeni
İlme düşmanlık, belki nedeni
Sen ki mübarek muallimlerden sin

Mecz ettin müspeti, dini ilimle
Dost ettin halkını gerçek âlimle
Sunarım saygılar, hal ve kalimle
Elbet sen bunu, hak edenlerdensin

Hocamsın atamsın, dayım, amcamsın
Derdimle hemdertsin, halle hem halsin
Her vasfın simgedir, bozma tam kalsın
Umarım rızayı, hak edenlerdensin