Ögretmen Şiiri - Evrim Evrensel

Yüzüme bakarak ilk di konuşan,
Anlayan, söyleyen, hemi danışan,
A B C ögretir, kendi perişan,
Ögretmen; ögreten adammış meğer.

Tenefüsde dahi bizi gözleyen,
Arşimet, Nivtonu, bize söyleyen,
Dışdaki bizleri derste izleyen,
Buncayı belleten adammış meğer.

Işık kaynağını gösterip durdu,
Bilim tek mürşittir, dedi duyurdu,
Köy enstitüleri vardır diyordu,
Eğiten, ögreten, adammış meğer.

Hafta başında bit arama vardı,
Sıradan başlardı, son tırnaklardı,
Derslerin başında ATATÜRK vardı,
Bizleri biz eden adammış meğer.

Buruna parmak sokulmaz derdi,
Büyük saygı, küçük sevgi arardı,
Doğanın dini,dili,canı var derdi,
Bir cana kıymayan adammış meğer.

FİKRİ CANDAŞ idi ilk ögretmenim,
Ruh oldu üfürdü bildim ben benim,
Gönlümde taşırım daim ben seni,
Beni de ben eden adammış meğer.

Bilimsel bilgiyi verdi bizlere,
Kimi varır kimi varmaz bir yere,
Bayrağı tanıttı, çektik göndere,
Al onuruna baş, adammış meğer.

Her biri bir yerde bal veren olduk,
Bağımsız bir vatan, uğruna öldük,
Gecenin yüzüne gündüzü vurduk,
Karanlığa ışık adammış meğer.

Bu yurdu, sevmeyi, ögretti bize,
Dikkatat buyurdu O körün göze,
Dürttü uyandırdı, genç dedi bize,
Evrim Evrensel'de adammış meğer.

Ögretmenler günü anısına
24.kasım 2025