Öğretmen Şiiri - Nevzat Erkol

Karanlıktaydı yurdum
Deviniyordu
Zorbalığın ayakları altında.
Esirgenmedi bir gün
/ Sunuldu hattâ /
Bolca su, bolca ışık
Öğretmen açtı vatan.

Utkuyu ona bağladık
Kıvançla
Neler düştü düşlere
Neler geçti uslardan;
Kimini başımıza taç
Kimini toprağa Kubilay yapan.

Işıksızdı köyüm
Susuzdu toprak
Kıvılcımdı, baruttu körpe beyinler,
Bekliyordu dört bucak
Bekliyor / neredeysen
Güneşe giden yolcu
Öğretmensin sen.

O yüce ülküye nefer olduk biz
Vurulduk
Kırıldık
Sürüldük de hey…
Ne köy dedik, ne oba
Yollara düştük,
Yüreğimiz pınar
Başımız yıldız.

Sen,
Dağlar ardındaki cılız çiçeğim
Tükenmesin kokun
Solmasın rengin,
Tüm karaçalıları sökerek bir gün
Bir avuç su ve güneşle geleceğim.